Podrostek w tunelu, urozmaicenia żywieniowe, 2012 |
Ładne wczesne okazy, 2012 |
Odpowiednie nawadnianie i taka oto roślinność urosła w tunelu foliowym, ślimaczki skutecznie się nią zajęły.
Spanie przed jedzeniem, 2012 |
W ciągu dnia drzemka pod paśnikiem |
Pierwsza zagroda, Maxima tucząca się, 2011. |
Na zdjęciu, nasze pierwsze stadko wy hodowane w 2011. |
Pierwsze oseski Maxima w tunelu,2011. |
Kubek z ziemią do znosu, z bliska |
Moment wkręcania w ziemię |
Parametry ula
|
Góra zwieńczona
listwami z siatką, podnoszona do góry na zawiasach (może być
pastuch lub maść jako zabezpieczenia anty-ucieczkowe).
|
Materiał:
drzewo, siatka, folia najlepiej czarna.
|
Folia
(przedziałki-ekrany)
mocowane od góry np. do listew wzdłuż. Pasy mogą być
wyciągane jak w ulu dla pszczół, boki i dół luźny. Odległość
między pasami 15-20 cm. Pasy folii znacznie zwiększają
powierzchnię dla ślimaka.
|
Na górnej
części folii (na listwach) ustawia się wzdłuż długości
paśniki np.
deski, rynny, panele itp., poidełka
w postaci folii dachowej z plastiku lub rurek PCV, a także kubki
z ziemią do
znoszenia jaj.
|
Długość
ula dowolna.
|
Wysokość 40-50
cm jednego piętra
|
Siatka
plastikowa, ocynkowana, powlekana o grubości oczek około 1-2 cm
(tak, aby dorosły ślimak nie wypadł; polecane oczka 1,2 cm). Za
duże oczka powoduję wpadanie ślimaka i jego śmierć. Przy zbyt
małych oczkach odchody są trudne do zmywania, pozostają na
siatce. Siatki mogą być większe, piętrowe, łączone w
poziomie lub dopasowane do pomieszczenia.
|
Ważne, aby
systematycznie wybierać zdechłe ślimaki. Ul nie może
być więc za głęboki, w
granicach 40 cm.
|
Gdy dodamy drugie
piętro przestrzeń pomiędzy pierwszym, a drugim ulem powinna
wynosić min. 40-50 cm, nie wyżej, ponieważ trudna będzie
obsługa po wejściu na drabinę (możemy zawadzać o sufit).
|
Pod ulami można
rozłożyć folie itp. na spadające odchody, którą
systematycznie wymieniamy (lub zmywamy z podłogi wodą w kierunku
ścieku).
|
wykluwanie się osesków, w kuwetach własnej roboty |
oseski do odchowy przed wypuszczeniem do tunelu |